نام فارسی اصیل این گل ، دیفن باخیا است که اشاره به سمی بودن برگ آن دارد. گیاهی است برگ زینتی. زادگاهش برزیل است. ساقه‌ها نرم و آبکی و نقش و رنگ برگها سبز رنگ بوده و آراسته به لکه‌های سفید کرمی و زرد کمرنگ است که از دو طرف برگ دیده می‌شوند. ساقه‌ها غالبا بدون انشعاب و برگهای انتهایی همیشه در حال رشد و فعالیت می‌باشند و برگهای پایینی به تدریج ریزند و ساقه حالت سخت به خود می‌گیرد. نسبت به عدم تهویه هوای اتاق و آبیاری بیش از اندازه حساس است.

نیازهای دیفن باخیا 

نور: نور غیر مستقیم بهترین نور است. نژادهای برگ تیره ، نسبت به سایه مقاوم هستند. در صورتی که تاریک باشد گیاه رشد علفی می‌کند و بیش از اندازه دراز می‌شود. 

دما: درجه حرارت 18- 13 درجه سانتیگراد را ترجیح می‌دهد. برای مدت کمی در 10 درجه سانتیگراد نیز مقاومت می‌کند. ولی ممکن است برگهای پایین ریزش کنند. در صورتی که درجه حرارت بالاتر از 24 درجه سانتیگراد باشد غبار پاشی و آبیاری زیادی توصیه می‌شود.

آبیاری: آبیاری با آب سبک بدون املاح توصیه می‌گردد. در تابستان هفته‌ای 3 - 2 بار و در زمستان یکبار در هفته کافی است. اگر درجه حرارت پایین ، 16 درجه سانتیگراد باشد اجازه دهید سطح خاک بین دو آبیاری خشک شود.

رطوبت: در تابستان غبار پاشی روزانه پیشنهاد می‌گردد. بخصوص اگر درجه حرارت بالای 24 درجه سانتیگراد باشد. 

تغذیه : هر ماه یکبار کود دهی لازم است.

خاک مناسب: خاک برگ و مخلوطی از لوم و کمپوست (بقایای مواد گیاهی و مواد صنعتی) برای این گیاه مناسب می‌باشد.